و باز اسفند آمد ...

از راه فراز امده با هلهله اسفند             وقت است که از نو بسرایم غزلی چند

در بارش خنیاگر باران بنشینم‏                خالی شوم از دغدغه و حیله و ترفند

بی‏خویش-رها باشم از این کنج نفس‏گیر       با رقص-برون‏آیم ازین خانه‏ دربند

اسفند فراز آمده تا مشعلی از شعر          در سینه‏ی افسرده ‏ام از نو بفروزند 

تا چند توان خورد ز هرحادثه رودست؟      تا چند توان بود به هر فاجعه پابند؟ 

اسفند خبر می‏دهد از رویش نوروز           از رویش نوروز خبر می‏دهد اسفند

اسفند مگو سایه کش فصل بهار است‏      این تهمت بیهوده به این باکره مپسند

اسفند بهاری‏ست در آغوش زمستان‏        چون آتش پنهان شده در جان دماوند

آیینه فرومی چکد از ابر در این ماه‏             می‏روید از آغوش زمین پونه‏ی پیوند

اسفند دل‏انگیزترین حادثه‏ی سال‏             اسفند طربناک‏ترین ماه خداوند